ଜୀବନ ଡଙ୍ଗା

ଜୀବନ ଡଙ୍ଗାରେ ବସିରେ କାଳିଆ

ଯାଉଛି ମୁଁ ହଲିହଲି

ତୋହରି ଚରଣେ ହେବିକିରେ ଲୀନ

ଭାବୁଛି ମୁଁ ତାହା ଖାଲି ।

ଅଧା ସାଗରରେ ଭସାଇ ଦେବୁନି

ଯିବାକୁ ଚାହେଁ ତୋ ପାଖ

ନାହିଁ ଧନ, ଜନ ନାହିଁ ବନ୍ଧୁ ବଳ

ସାହା ଖାଲି ତୋର ମୁଖ ।

ଜଳନ୍ତା ସାଗରେ ଜଳଇ ତନୁ ମୋ

ହୋଇ ଯାଉଛି ଉତ୍ତପ୍ତ

ତୋହରି ଚରଣେ ଆଶ୍ରା ନଦେଲେରେ

ହୋଇଯିବି ବାଷ୍ପୀଭୁତ ।

ଏ ମୃତ୍ୟୁ ମଣ୍ଡଳେ ମୋ ପାଇଁ କାଳିଆ

ହସ କାନ୍ଦ କେତେ କେତେ 

ମୋ ଦେହେ ଲାଗିଛି ଘୃଣା ଦ୍ୱେଷ ସବୁ

ତୋ ଦେହେ ଚନ୍ଦନ ଯେତେ ।

ଅବଶ୍ୟ କାଳିଆ କ୍ଷମାପ୍ରାର୍ଥୀ ମୁହିଁ

ସେହି ଜନମାନଙ୍କର 

କଣ କରିବି କହରେ କାଳିଆ

ସେମାନେ କରିଲେ ପର ।

ଯାହା ମୋର ଦୋଷ କ୍ଷମା କର ତୁରେ

ନ ଭାବି ମତେ ଯେ ପର

ଜୀବନ ଡଙ୍ଗାକୁ କୂଳରେ ଲଗାଇ 

ମତେ କରିନେ ତୋହର

   ମତେ କରିଦେ ତୋହର ।।