ସୁନ୍ଦରେ ତୃପ୍ତିର ଅବସାଦ ନାହିଁ।

ପ୍ରାତଃ ବାଳାରୁଣ ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣାଭ କିରଣ

 ପ୍ରାଚୀ ଚକ୍ରବାଳେ ହସେ

ସବୁଜ ଘାସରେ ଶିଶିରର ବିନ୍ଦୁ

 ମୁକୁତା ମୁକୁତା ଦିଶେ।

   ଦେଖ ଏ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଥରେ

ଟିକି ଗଡ଼ିଆରେ ନୀଳ କଇଁ

ଦୋଳେ ଚୁନି ଚୁନି ତରଙ୍ଗରେ ।

ମୀନା କରା ତାରା ମଧ୍ୟରେ ଚନ୍ଦ୍ରମା

 ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ରୂପା ରେଣୁ ବୁଣେ

ଶରତ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ସଫେଦ ନଭରେ

ଭାବୁକର ମନ କିଣେ।

  ଆହା କି ବିଚିତ୍ର ଶୋଭା

ସୁନ୍ଦର ପ୍ରକୃତି ସଜେଇ ଦେଇଛି

   ଭଳି ଭଳି ମନଲୋଭା ।

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ରଙ୍ଗ ପସରା 

  ସାଧବ ବୋହୂର ଚାଲି

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ପହିଲି କଦମ୍ବ

  ଦୋଳୁଥାଏ ହଲି ହଲି।

   ରିମ୍ ଝିମ୍ ବର୍ଷା ସୁରେ

ଦେଖିଛ କି ବନ୍ଧୁ ଏକାନ୍ତରେ କେବେ

  ନିଜ ଗାଁ ନଈ ଧାରେ ?

ଗଜ ଗମନୀର ତିଳ ଚିବୁକରେ

 ପଦ୍ମ ପଳାଶ ହସ

ଆରକ୍ତ ନୟନ କୃଷ୍ଣ ଚିକୁର

  ଯୋଗୀ ମନଲୋଭା ବେଶ।

   ହଳଦୀବସନ୍ତ ତନୁ

ଯେତେ ଦେଖୁଥିଲେ ନୂଆ ଦିଶୁଥାଇ

  ପାଶୋରି ନଯାଏ ମନୁ ।