आपलं नशीब

माझे बाबा हे जग सोडून जाण्याच्या काही वर्षांपूर्वी आम्ही त्यांच्या गावी परतलो. बाबांना आठवण करून द्यायची होती आणि मला दाखवायचे होते की ते कुठे मोठे झाले आहे. आम्ही त्यांचं शेत असलेल्या जमिनीवर गेलो.

बाबांचं घर आता राहिले नव्हतं, पण आम्हाला विहीर सापडली आणि ते कुठे कापूस वेचायचे, कुठे शाळेत जायचे ते त्यांनी आम्हाला दाखवलं. आम्ही शहर सोडण्यापूर्वी, आम्हाला त्यांचे कोणी मित्र भेटतात का ? की नाही हे पाहण्यासाठी आम्ही फिरलो. आम्ही एक राहण्यायोग्य नसलेल्या घराजवळ येऊन थांबलो.

खरंच, ते एका झोपडीपेक्षा अधिक काही नव्हतं. समोरच्या अंगणात एक म्हातारे गृहस्थ बसले होते, त्यांनी शर्ट घातलेले नव्हते, ते फक्त वेळ मारून नेत होते. माझे वडील त्यांच्या जवळ गेले आणि म्हणाले, "मी माधव पाटील आहे. तू असाच आहेस का?" होय, तो त्याचा मित्र होता. साठ वर्षांहून अधिक काळ त्यांनी एकमेकांना पाहिले नव्हते.

त्यांनी आम्हाला आत बोलावले, आतमधून ही ती जागा अतिशय जीर्ण होती. छतावरून पाण्याची गळती पकडण्यासाठी जमिनीवर बादल्या होत्या आणि खिडक्या तुटलेल्या होत्या. नंतर आम्ही आजूबाजूला गेलो आणि माझ्या वडिलांचे इतर अनेक मित्र आम्हाला भेटले. ते सर्व समान परिस्थितीत होते - अत्यंत गरिबीत........

ते चांगले लोक होते, परंतु त्यांनी त्यांच्या आयुष्यात किती कमी कामगिरी केली होती याचा मला धक्का बसला. त्यांनी जन्माला आलेल्या मर्यादा स्वीकारून नंतर त्याच वातावरणाशी जुळवून घेण्याची चूक केली होती.

एका मित्राने सांगितले की त्यांनी बऱ्याच ठिकाणी इकडे-तिकडे थोडेसे काम केले, बोटीच्या बनविल्या आणि इतर विचित्र नोकऱ्यांवर काम केले, वर्षानुवर्षे ते कठीणच होत गेले . आणखी एका मित्राला अठ्ठावीस वर्षांपूर्वी नोकरीवरून काढून टाकण्यात आले होते आणि त्यांनी सांगितले की त्यांना आणखी कोणतेही काम सापडत नव्हते, म्हणून ते असेच भीक मागून जगले

 त्या सर्वांचे कोणतेही ध्येय, स्वप्ने, संसाधने नाहीत. आता ते त्यांच्या आयुष्याच्या शेवटच्या टप्प्यावर होते, त्यांनी त्यांच्या क्षमतांचा कधीही उपयोग केला नाही.

त्या दिवसाने माझ्या आयुष्यात अशी छाप पाडली. त्याच वातावरणात माझे वडील कसे वाढले याचा मी विचार केला. त्याच साच्यातून, तीच उदासीनता, तीच गरिबी, तीच शाळा यातून ते बाहेर आले, 

आणि त्यांनी संबंध जगाला हात घातला आणि मेहनतीने स्वतः ची ओळख निर्माण केली . त्यांनी आपल्या जीवनात बदल घडवून आणला. माझ्या वडिलांनी जन्मतः प्राप्त झालेल्या पराभवाचे जीवन स्वीकारले असते तर काय झाले असते हे मी प्रत्यक्ष पाहिले. जर त्यांनी आपल्या मनाची भक्कम समजूत घातली नसती , तर आज ते ही त्या बाकीच्या त्यांच्या मित्रांबरोबर तिथेच बसलेले असते.

आयुष्यातून उदास होऊन जाऊ नका आणि तुमचे नशीब चुकवू नका. तुम्हाला अडकण्यासाठी, स्थायिक होण्यासाठी आणि वर्षानुवर्षे त्याच ठिकाणी राहण्यासाठी तयार केले गेले नाही. तुमची निर्मिती उत्कृष्टतेसाठी झाली आहे. तुमच्यामध्ये सध्या क्षमता आहे फक्त बाहेर येण्याची वाट पाहत आहे. तुमच्याकडे अनेक संधी आहेत ज्यामुळे नवीन दारे उघडतील, प्रतिभा आहे ज्यामुळे यश मिळेल. कमीपणाच्या भावनेतून मुक्त व्हा. तुम्ही जिथे आहात तिथे स्थायिक होण्यासाठी बहाणे शोधणे सोडा. तुम्ही स्वतः ला मर्यादित वातावरणासाठी तयार करू नका.

नैराश्याच्या, व्यसनाधीन होऊ नका...

चांगली बातमी ही आहे, तुम्हाला फक्त मनाची पक्की तयारी करायची आहे जेणेकरून तुमच्यावर अशा परिस्थितीत राहण्याची वेळ न येवो. ते नशिब तुम्हाला स्वतः ला घडवावे लागेल....