ବୀର ସୈନିକ

ଦେଶକୁ ନିଜର ମାଆ ବୋଲି ମାନି

ତାକୋଳରେ ଶୋଇଥାଏ ,

କୀଟପତଙ୍ଗ ର ଦଂଶନକୁ ସିଏ

ଅବିରତ ସହିଥାଏ ।

ଜୀବନ ମରଣ ଏପଟେ ସେପଟେ

ଆୟୁଷକୁ ଭିଡ଼ୁଥାନ୍ତି ,                

ସୀମା ଶତ୍ରୁ ଯେତେ ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ

ତା ମରଣ ଚିନ୍ତୁ ଥାନ୍ତି ।

ହୃଦୟକୁ କରି ଶୀଳାଠୁ କଠୋର

ଯୁଦ୍ଧ ପାଇଁ ଯାଏ ଚାଲି,

ପତ୍ନୀର ସିନ୍ଦୁର ପ୍ରେମ ସବୁତାର

ଭାବୁ ଭାବୁ ଯାଏ ଭୁଲି ।

ମାଆ କଥା ଭାଳି ଆଖି କହେ ଲୁହ

ଝରାଇ ଦେ ରେ ପୁଅ,

ମାଟି ମା ମୋର ବିପଦରେ ଆଜି

କେମିତି କାନ୍ଦିବି କହ ।

ଯଦି ଆସିଗଲା ଏ ଆଖିରେ ଲୁହ

ଦୁର୍ବଳ ହୋଇବ ମନ,

ଦୁର୍ବଳ ମନା କି ଯୁଦ୍ଧରେ ଜିତିବ

ସେ ପାଇଁ ଦିଅଇ ଧ୍ୟାନ ।

କଣ୍ଟାବାଡ ଆଉ ଲୁହା ଚାଦରର          

ଆବୋରଣ ଖାଲି ଏଠି,

ସେ ବୋଝ ମୁଣ୍ଡାଇ ସିଂହ ପରି ଚାଲେ

ଦେଖାଏ ନି କେବେ ପିଠି ।

ସମୟ ପାଇଲେ ଲେଖେ ଦୁଇଧାଡ଼ି

ଦୃଦୟରୁ କାଢି କାଳି,

ଠିକଣା ଜାଗାକୁ ଗଲାକି ନଗଲା

କିବା ହେଲା ବାଟେ ବୋଳି ।

ପ୍ରଥମ ପିତୃତ୍ବ ଲାଭ କରିଛି ସେ

ଆନନ୍ଦରେ ନାଚିଯାଏ,

ଶିଶୁର ମୁଖକୁ ଦେଖିବ କି କେବେ

ସେ ଆଶାରେ ବଞ୍ଚିଥାଏ ।

ଧନ୍ୟ ଏଇ ମାଟି ତୁମକୁ ପାଇଛି

ସନ୍ତାନ ରୂପରେ ଖୋଜି,

ତା ପରି ତ୍ୟାଗରେ ଭରପୁର ତୁମେ

ଆତ୍ମବଳିଦାନେ ଆଜି ।

କେତେ ଦୃଢ ତୁମ ସଂକଳ୍ପବଦ୍ଧତା

ଦୃଢ ତୁମ ଆତ୍ମ ବଳ,

ଲକ୍ଷ୍ୟ ତୁମ ଏକ ଏ ମାଟିର ଟେକ

ସେଥିପାଇଁ ସେବା ଢ଼ାଳ ।

ତୁମ ପାଇଁ ସିନା ସୁରକ୍ଷିତ ଆମେ

ସୁଖ ନିଦ୍ରା ଥାଉ ଶୋଇ,

ଭଳି ଭଳି ସ୍ୱପ୍ନେ ରାତିକୁ ସଜାଇ

ପ୍ରିୟଜନ ପାଶେ ରହି ।

ଧନ୍ୟ ସେ ଜନନୀ ଯେ ଗର୍ଭେ ଧରିଲା

ତୁମ ପରି ସନ୍ତାନକୁ,

ସେ ଯେ ବୀରାଙ୍ଗନା ବୀରପୁତ୍ର ଦେଇ

ଧନ୍ଯ କଲା ଭାରତକୁ ।

ତୁମ ପାଦେ ମୋର କୋଟିଏ ପ୍ରଣାମ

ମୋ ଦେଶର ବୀରପୁଅ,

ତୁମପରେ ପ୍ରଭୁ ଆଶିଷ ଢ଼ାଳନ୍ତୁ

ସଦା ସୁରକ୍ଷିତ ରୁହ ।