ମୋ ବଡ଼ ମାଆ

ଖାଲି ପଡ଼ିଅଛି ବିଞ୍ଛଣା ତାହାର

ଖାଲି ପଡ଼ିଅଛି ଘର,

ଅଫେରା ରାଇଜେ ଯାଇଛି ବୁଲି ସେ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ କରି ପର l

ଶୁଭୁନାହିଁ ଆଉ ତାର କଣ୍ଠ ସ୍ୱରେ

ହରେ କୃଷ୍ଣ ହରେ ରାମ,

ଛାଡ଼ି ଦେଇଗଲା ସଂସାରର ଦୁଃଖ

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଇହ ଧାମ ।

କେତେ ଯେ ଦେଇଛି ଶରୀରରୁ ଶ୍ରମ

ନିଗାଡ଼ିଛି ଲହୁ ଲୁହ ,

ନିରିମାଖି ସିଏ ନିରିହ ମଣିଷ

ତା ପରି କିଏ ସେ କୁହ ?

ଯାହାକୁ ଦେଖଇ ନିଜର ଭାବଇ

ପାଖକୁ ଯାଅଇ ଧାଇଁ,

ମୁଣ୍ଡକୁ ଆଉଁସି ଗେଲ କରିଦିଏ

ସଭିଙ୍କର ମାଆ ହୋଇ ।

ହାତେ ଧରି ବାଡ଼ି ଥିରି ଥିରି ଚାଲେ

ମୁଣ୍ଡରେ ଓଢ଼ଣୀ ଦେଇ,

ପାକୁଆ ପାଟିରେ ଗୁଣ୍ଡିଚୁନ ଟିକେ

ମଳି ମଳି ଦିଏ ଥୋଇ ।

ପଡ଼ିଅଛି ଆଜି ସେହି ପାନ ମୁଣି

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ଚିରା ପାନ,

କହୁ ନାହିଁ ଆଉ ଗୁଣ୍ଡି ଟିକେ ଦିଅ

ଦିଏ ଟିକେ ମୋତେ ଚୂନ ।

ବାକୁସେ ପଡ଼ିଛି ଆଠେଣି ଚ଼ାରେଣି

ପୁରୁଣା କଉଡ଼ି ଯେତେ ,

ତାଲା ଝୁଲୁଅଛି ସୁନା ଥିଲା ପରି

ଅତି ଯତନରେ ସତେ |

କଦଳୀ ପଣାସ ଆମ୍ବ ଖାଇବାକୁ

ଭାରି ଭଲ ପାଉଥିଲା,

ବସା ଦହି ପୁଣି ଦହିବରା ଦେଖି

କେତେ ଖୁସି ହେଉଥିଲା l

ଚୁଡ଼ା ଲୁଣ ଟିକେ ନିତି ଖାଇଦିଏ

ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ସେହି,

ପାକୁଆ ପାଟିରେ ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି

ପ୍ରଭୁ ନାମ କହି କହି ।

ଆଉ ଶୁଭିବନି ତାର ସେ ଗୁମୁରା

ସ୍ନେହ ବୋଳା ବାପା ଡାକ ,

ବାୟାଣୀ ପାଗଳୀ କାନ ଶୁଣିବନି

ଆଉ ଏ ଜୀବନ ଯାକ |

ମୁକ୍ତି ଦିଅ ପ୍ରଭୁ ତାର ସେ ଆତ୍ମାକୁ

କଷ୍ଟ ତ ଦେଲଣି କେତେ,

ସବୁ କର୍ମଫଳ ହେଲାଣି ଦୁର୍ବଳ

ସହିଗଲା ଦଣ୍ଡ ଯେତେ ।

ତୁମ ନାମ ଧରି ମନେ ସ୍ମରି ସ୍ମରି

ଗଲା ସେ ତୁମରି ପାଶେ ,

ଶ୍ରଦ୍ଧା ସ୍ନେହ ଦେଇ ରଖିବ ତାହାକୁ

ଦେଖିବନି କେବେ ରୋଷେ ।