வெற்றி தொலைவில் அல்ல..

 ரியா ஒரு கூச்ச சுபாவமுள்ள மற்றும் அமைதியான பெண், நடனத்தை விரும்பினார். அவள் எப்போதும் மேடையில் ஆட வேண்டும் என்று கனவு கண்டாள், ஆனால் அவள் பள்ளி நடன வகுப்பில் சேர மிகவும் பயந்தாள்.  

 

அவள் தகுதியானவள் இல்லை என்று உணர்ந்தாள், எல்லோரும் தன்னைப் பார்த்து சிரிப்பார்கள்.

 ஒரு நாள், புள்ளட்டின் போர்டில் ஒரு சுவரொட்டியைப் பார்த்தாள்: “வருடாந்திர திறமை நிகழ்ச்சிக்கான நடன ஆடிஷன்கள். அனைவரும் வரவேற்கிறோம். அனுபவம் தேவையில்லை." அவள் உற்சாகம் மற்றும் ஆர்வத்தின் எழுச்சியை உணர்ந்தாள், ஆனால் ஒரு பயம் மற்றும் சந்தேகம். அவள் முயற்சி செய்ய விரும்பினாள், ஆனால் அவள் நிராகரிக்கப்படுவாள் அல்லது கேலி செய்யப்படுவாள் என்று பயந்தாள்.

 தன்னை யாரும் கண்டுகொள்ள மாட்டார்கள் என்ற நம்பிக்கையில் எப்படியும் ஆடிஷனுக்குப் போவது என்று முடிவெடுத்தாள். ரியா ஒரு எளிய கருப்பு உடை மற்றும் ஷூ அணிந்திருந்தாள், மேலும் ஒரு போனிடெயிலில் தலைமுடியைக் கட்டினாள் அவள் சீக்கிரமாக வந்து ஒரு மூலையில் அமர்ந்து, மற்ற நடனக் கலைஞர்கள்

 பயிற்சி செய்வதை பார்த்தாள்...

  அவர்கள் அனைவரும் மிகவும் நம்பிக்கையுடனும் அழகாகவும் காணப்பட்டனர், மேலும் அவள் அவர்கள் போன்று இல்லை என்று உணர்ந்தாள்.

 அவள் பெயர் அழைக்கும் சத்தம் கேட்டதும் அவள் பயந்தாள் "ரியா, நீ அடுத்தவள்" என்றார் ஆசிரியர். 

 நெஞ்சில் ஒரு வித நடுக்கம் இதயம் படபடப்பதையும், உள்ளங்கைகள் வியர்ப்பதையும் உணர்ந்தாள். ஒலிவாங்கியும் மியூசிக் பிளேயரும் அமைக்கப்பட்டிருந்த மேடையின் மையப்பகுதிக்கு அவள் பதற்றத்துடன் நடந்தாள். அவள் பார்வையாளர்களைப் பார்த்தாள், டஜன் கணக்கான கண்கள் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டாள். ஓடிப்போவது போல் உணர்ந்தாள்.

 ஆழ்ந்த மூச்சை இழுத்து, தன்னை நிதானப்படுத்த முயன்றாள். அவள் ஏன் அங்கு வந்தாள் என்பதை அவள் நினைவில் வைத்தாள்: அவள் நடனமாட விரும்பினாள், மேலும் அவள் தன்னை சவால் செய்ய விரும்பினாள். அவள் தன்னை ரசித்து, தன்னால் முடிந்ததைச் செய்யும் வரை, மற்றவர்கள் தன்னைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறார்கள் என்பது முக்கியமில்லை என்று அவள் தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டாள்.

 அப்போது மியூசிக் பிளேயரில் பிளேயை அழுத்தினார்கள் மகிழ்ச்சியான பாடல் ஒலிக்கத் தொடங்கியது. அவள் கண்களை மூடிக்கொண்டு இசையை தன் உணர்வுகளை நிரப்பினாள்.  

 

அவள் கண்களைத் திறந்து சிரித்தாள், தாளத்திற்கு ஏற்றவாறு உடலை அசைக்க ஆரம்பித்தாள். அவள் முழு மனதுடன் நடனமாடியபோது, மகிழ்ச்சியும் சுதந்திரமும் அலையடிப்பதை உணர்ந்தாள்.

 அவள் படிகள் அல்லது நகர்வுகளைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை, அவள் உள்ளுணர்வு மற்றும் வெளிப்பாட்டைப் பின்பற்றினாள். அவள் நேரம் மற்றும் இடத்தைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை, அவள் கணத்திலும் இசையிலும் தன்னை மூழ்கடித்தாள். பார்வையாளர்கள் அல்லது நடுவர்களைப் பற்றி அவள் கவலைப்படவில்லை, அவள் தனக்காகவும் உற்ச் சாகமாகவும் நடனமாடினாள்.

 மலர்ச்சியுடன் தன் நடனத்தை முடித்தவள், மீண்டும் கண்களைத் திறந்தாள். எல்லோரும் தனக்காக கைதட்டி ஆரவாரம் செய்வதையும், சிலரின் கண்களில் கண்ணீர் வருவதையும் அவள் பார்த்தாள். ஆசிரியர் சொல்வதை அவள் கேட்டாள்: “ஆஹா, ரியா, இது ஆச்சரியமாக இருந்தது! உங்களுக்கு அவ்வளவு இயல்பான திறமையும் கவர்ச்சியும் இருக்கிறது! நீங்கள் நிச்சயமாக நிகழ்ச்சியில் வெற்றி பெற்றுரு க்கிறீர்கள்! ”

 அவள் மகிழ்ச்சி மற்றும் பெருமையின் எழுச்சியை உணர்ந்தாள், அவள் தன் கனவை அடைந்துவிட்டாள் என்பதை உணர்ந்தாள். அவர் மேடையில் ஆடினாள் மேலும் தனது நடனத்தால் அனைவரையும் கவர்ந்தார். அவள் பயத்தையும் சந்தேகத்தையும் போக்கினாள், அவள் உண்மையில் யார் என்று அனைவருக்கும் காட்டினாள்.

 அவள் பார்வையாளர்களை வணங்கி, முகத்தில் புன்னகையுடன் மேடையை விட்டு வெளியேறினாள். அவள் பறப்பது போல் உணர்ந்தாள், இப்போது எதுவும் அவளைத் தடுக்க முடியாது. அவள் வாழ்க்கையின் மகிழ்ச்சியான இயக்கத்தை அவள் அனுபவித்தாள்.!!