శిశిరం

నాకెందుకో శిశిరం అంటే ఎనలేని మక్కువ

శిశిరమంటే విషాదానికి ‌ప్రతీకలా భావిస్తాo కానీ 

ప్రకృతి తనను తాను  శుభ్రపరచుకోవడoలో అది ఒక భాగం

ఆకురాలు కాలం ఎంత వింతగా అనిపిస్తుందో

చల్లని వెన్నెల చిందే రేరాజు చిరునవ్వుల కిరణాలు

ప్రశాంత వెన్నెల సుదీర్ఘ రాత్రులు నిర్మలాకాశంలోవరుస లో 

తీరికగా నిలబెట్టిన బాలల్లా నక్షత్రమాలికలు

ఏ విరులను తాకునోమరితాను పరిమళాలు పూసుకుని 

ఉండుండి వీచే పిల్లతెమ్మెరలు తరువులనుండి మెల్లగా తాకే గాలి జోలకుఊగుతూగల గల మంటూ రాలిపోయే పండుటాకులు 

చిరు వెచ్చని గ్రీష్మం లోకి అడుగిడుతూ చలి దుప్పటికి సెలవిస్తూ

చలికి,వెచ్చదనానికి మధ్య సంధికాలమై గ్రీష్మానికి స్వాగతమిస్తూ

లేలేత చివురులు పూసే పువ్వుల సందళ్లకు సమాయత్తం చేసే శిశిరంపై

నాకు ఏదో చెప్పలేని ఆపేక్ష విరిగిన మనసులోని విషాదాలన్ని శిశిరాలే

అని అనుకుoటూ ఉంటాం ఇకసంతోషాల వసంతాలు పూయకుండా ఉంటాయా...!!?

శిశిరం కొత్తమోసులకుప్రాణం పొసే వసంతానికి ఆహ్వానం పలకడం లేదూ...!!??

ప్రకృతిలో ఆరు ఋతువులు వాటి ధర్మానుసారం నడిచి వెళ్తాయి

మనిషికూడా తన జీవితo లోని సుఖదుఃఖాలు అలానే 

స్వీకరించి ముందుకు సాగాలి ఈ సృష్టిలో ఏది శాశ్వతం కాదు

అలావచ్చి వాటి కాలం  తీరగానే వెళ్లిపోయే అథితులే 

అందుకే శిశిరం ఎప్పుడువచ్చిన  వచ్చినప్రతిసారికొత్త 

పాఠాలు నేర్పి వెళ్తుంది నువ్వు నేర్చుకోవాలేగాని