ନିଃସଙ୍ଗଚା

ଅପରାହ୍ନ ଯେବେ

ଅପସରି ଯାଏ

ବୟସର ଆକାଶରୁ ,

ନିଃସଙ୍ଗଚା ଆସେ

ନୀରବତା ସାଥେ

ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଆୟୁଷରୁ ।

ବିଜନରେ ବସି

ଅଙ୍କ କଷି କଷି

ଭାଗଫଳ ରହେ ଶୂନ ,

ଝରି ଆସେ ଲୁହ

ଅତୀତ ଆଖିରୁ

ଲେଖିବାକୁ ଶେଷମାନ ।

ହରେଇଛି କେତେ

ଫେରେଇଛି କେତେ

ପୁରେଇଛି କେତେ ପୂଣ୍ୟ ,

ଉଧାର ସେରକ

ପାଞ୍ଚପା' ହେଲାଣି

ତଥାପି ପୂରୁନି ମାଣ । 

ସାଥୀ ହେଇ ଥିଲ

କଥା ଦେଇ ଥିଲ

ସାଥି ହେଇ ଯିବା ବୋଲି,

କେମିତି ନିର୍ଦ୍ଦୟ

ହେଲା ସେ ହୃଦୟ

ଏକା କରି ଗଲ ଚାଲି ।

ପୁଅ ଚାଲି ଗଲା

ବୋହୂ ହାତ ଧରି

ଝିଅ ଗଲା ପରଘରି ,

ନିଃସଙ୍ଗତା ସାଙ୍ଗ

ହେଇଛି ସେଦିନୁ

ଗଲା ଦିନୁ ପର କରି ।

ସ୍ୱପ୍ନମାନେ ଯେବେ

ସାକାର ହୁଅନ୍ତି

ଆକାର ପାଏନି ରାତି ,

ଧିକ୍କାର କରେ 

ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନ

ଚିତ୍କାର କରେ ପ୍ରୀତି ।

ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନ

ଗାଆଁ ଶେଷ ମୁଣ୍ଡ

ମଶାଣି ପଦାର ଜୁଇ 

ସ୍ମୃତି କେଞ୍ଚୁ ଥାଏ

ଅପୋଡ଼ା ଦେହକୁ

କେଞ୍ଚଡ଼ା ବାଡ଼ିଟେ ହେଇ ।

ଜୀବନ ସାଥୀର

ଅଭାବକୁ କେହି

ପାରେନା ପୂରଣ କରି ,

ସବୁ ଥାଇ କିଆଁ

ଲାଗେ ଖାଁ ଖାଁ 

କେହି ବି ନଥିଲା ପରି ।

ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନ

ଚକୋରୀର ସମ

ଦିନଠୁଁ ରାତିଟା କଷ୍ଟ ,

ଚା' ପିଆଲାରୁ

ଚତୁର୍ଥ ପ୍ରହର

ନିଛାଟିଆ ଚଲା ବାଟ ।