କୁହ କିଆଁ ହେବା ଦୁଃଖୀ

          ଖେଳ ସରିଗଲେ

              ଶିଶୁ ଭାଙ୍ଗିଦିଏ ଧୂଳି ଘର

          ହେଲେ ନୁହେଁ ଦୁଃଖୀ

              ପୁଣି ଗଢେ ହୋଇ ଆଗଭର ।

          ବରଷା ଆସିଲେ

              ପଦୁଅଁର ସରେ ଦିନ କାଳ

          ହେଲେ ତା'ର ଛାତି

               ଫାଟି ହୁଏନାହିଁ ଦୁଇ ଫାଳ ।

          ଦିନ ଢଳିଗଲେ

              ସୂରୁଯକୁ ଦେଖ ଯାଏ ବୁଡି

          ହେଲେ ବିଷାଦରେ

              ହଂସା ତା'ର ଯାଏ ନାହିଁ ଉଡି ।

          ରାତି ଶେଷ ହେଲେ

              ଶେଫାଳି ଫୁଲଟି ପଡେ ଝଡି

          ହେଲେ ଭାଙ୍ଗିପଡି

              ଭୂଇଁ ପରେ ଯାଏ ନାହିଁ ଗଡ଼ି ।

          ବେଳ ଆସିଗଲେ

              ଶଁବାଳୁଆ ହୁଏ ପ୍ରଜାପତି

          ହେଲେ ଅବସୋସେ

              ଅଥୟ ହୁଏନି ତା'ର ମତି ।

          ବସନ୍ତ ଫେରିଲେ

              କୋଇଲିର କଣ୍ଠ ଯାଏ ପଡି

          ହେଲେ ସେ ଦୁଃଖରେ

              ଦକ କରି ଯାଏ ନାହିଁ ଝଡି । 

          ଉଆଁସରେ ଜହ୍ନ

              ପାରେନାହିଁ ଦେଖି ମୁହଁ ତା'ର

          ହେଲେ କେବେ କାନ୍ଦି

              ଗଡାଏନି ସିଏ ଲୁହ ଧାର ।

         ଅଳପ ଆଘାତେ

              ତେଣୁ କୁହ କିଆଁ ହେବା ଦୁଃଖୀ

         ବୁଝାଇ ମନକୁ

              ବୁଝିଯିବା ଯେବେ ହେବା ସୁଖୀ ।