ବାତ୍ସଲ୍ଯ ପ୍ରେମ

ଏ ଭବ ପୃଷ୍ଠରେ         ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅବତାର

        ଅଟେ ଅନନ୍ତ ଅପାର

ପାପ ବଢିଗଲେ        ଏ ଧରା ଧାମରେ

        ହୁଏ ତାଙ୍କ ଅବତାର ।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ            କୃଷ୍ଣ ଅବତାରେ

         କଂସର ବନ୍ଦୀଶାଳରେ

ଅର୍ଦ୍ଧରାତ୍ରିରେ ଯେ        ଜନମ ହୋଇଲେ

       ମାତା ଦେବକୀ କୋଳରେ ।

କଂସର ଭୟରେ           ପିତା ବସୁଦେବ

          ପଭୁ ଙ୍କୁ ଦେଲେ ସୁରକ୍ଷା

ସେ ଅର୍ଦ୍ଧରାତ୍ରିରେ           ଯମୁନା ପାରିରୁ

          କଲେ ପିତା ଧର୍ମ ରକ୍ଷା ।

ପହଞ୍ଚି ଥିଲେ ଯେ           ନନ୍ଦଙ୍କ ପୁରରେ

         ଦେଇଥିଲେ ତାଙ୍କ କୋଳେ

ତା ପ୍ରତି ବଦଳେ             ନନ୍ଦରାଜା ଝିଅ

        ମାତାଙ୍କ ଦେବକି ଙ୍କ କୋଳେ ।

ପୁତ୍ର ଜନ୍ମ କଥା             ଶୁଣି କଂସା ସୁର

        ଆସିଥିଲା ବନ୍ଦୀଶାଳା

ଦେବକୀ କୋଳରୁ         ଛଡାଇ ଦେଇଣ

        ସେହିଠାର ହତ୍ୟା କଲା ।

ସେହି ସମୟରେ          ସେ ଶିଶୁ କନ୍ୟାଟି

       ଦେଇଣ ଆକାଶ ବାଣୀ

ବିଜୁଳି କନ୍ଯାଟି            ନାମଟି ଅଟଇ

      ଭାଙ୍ଗିଲେ କଂସର ଠାଣୀ ।

ଗୋପପୁରେ କୃଷ୍ଣ          ବଢୁଛନ୍ତି ବୋଲି

      ହୋଇଲେ ଅନ୍ତର ଧ୍ଯାନ

ଭୟଭିତେ କଂସ          ପାରିଲା ନି କିଛି

      ହେଲା ତାର ଅନୁ କ୍ଷଣ ।

ସେହି ଦିନଠାରୁ          ଚିନ୍ତାର କାରଣ

      ବଢିଥିଲା ତ କଂସ ଠାରେ

ଅନେକ ଅସୁର           ପଭୁ ଙ୍କ ନିଧନେ

   ପେଶିଥିଲା ଗୋପପୁରରେ ।

ଅସଫଳେ କଂସ           ହତାସ ହୋଇଲା

       ଫଳତ ବିଫଳ ହେଲା

କିଭଳି ଭାବରେ             କୃଷ୍ଣକୁ   ବଧିବ

       ତା' ଦୁରବୃଦ୍ଧି ଭାଙ୍ଗିଲା ।

ମନର ଚିନ୍ତନା              ଶେଷ ହୋଇଗଲା

       ଅକୃର କୁ ସେ ପେଶିଲା

ବାଧ୍ଯହୋଇ ଶେଷେ         ଅଡୁଆରେ ପଡି

       ଗୋପ ପୁରକୁ ଅଇଲା ।

କିଭଳି କହିବ              ପାପି କଂସ ବାର୍ତ୍ତା

        ନିଜ ମନରେ ଭାବିଲା

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା              ପଚାରନ୍ତି ପୁଣି

       ଶଂଙ୍କଟ ରେ ପଡିଗଲା ।

ବାସଲ୍ଯ ପ୍ରେମର            ପୁରା ପରିଣତି

        ପଡିଥିଲା ଗୋପପୁରେ

ତେଣୁ ଯଶୋଦା            ପୁତ୍ର ପ୍ରେମେ ଅନ୍ଧ    

        କୃଷ୍ଣ ଙ୍କୁ ଛାଡୁନ ଥିଲେ ।

ମାତା ପୁତ୍ର ପ୍ରେମ            ଅଧୁରା ରହିଲା

         ଅକୃର ଘେନି ଅଇଲା

ଯଶୋଦା ମାତାଙ୍କ      କୋଳ ଶୂନ୍ୟ ହେଲା

        ବାତ୍ସଲ୍ଯ ପ୍ରେମ ସରିଲା ।